Ik was in Frankrijk toen ik het nieuws hoorde. Om specifiek te zijn in Disneyland, de zogeheten “Happiest place on Earth”. Enfin ja, het nieuws was echt niet happy. “Doden en gewonden door stormweer op Pukkelpop.” Ik heb een week lang van hotspot naar hotspot geleefd voor nood aan informatie. Ik wou weten als iedereen in orde was. Gelukkig was iedereen die ik kende relatief in orde, maar jammer genoeg kan niet iedereen dat zeggen.
Ik ben nu bijna een week terug, en het is nu exact 2 weken en 1 dag geleden sinds het gebeurd is. Toen ik de zon zag ondergaan, wist ik dat ik er even tussenuit moest, en terug op de weide moest staan. Al was het maar voor even.
Die woensdagmiddag liep ik er nog rond. De veiligheidsrondgang voor de mensen van de Politie, Brandweer, Hulpdiensten, Stad Hasselt en de Pers. Alles was in orde, alles was voorbereid. Alles was tip-top in orde. Veel nieuws, extra veiligheidsmaatregelen qua crowd control, en zo door. Alles barste van de kracht. De kracht voor het feest, om zo iets op te bouwen, organiseren, mensen te helpen, … .
Maar toch. De dag erna was het gedaan.
Toen ik de wei opreed voor mijn ene echte ‘weide’ foto, stopte ik even, en wandelde verder. Het voelt enorm raar om over zo iets te wandelen, als 2.5 weken geleden op die zelfde weide iedereen klaar was voor feest. Het gevoel dat het hier niet meer thuishoort, maar toch. Ook al gebeuren slechte dingen, dit is de Pukkelpop weide.
Ik reed iets verder, en opeens kwam ik een stronk tegen van een omgewaaide boom.
Ik stopte even, en bij het bekijken van de schade in de boom, zag ik iets speciaals. Een groot stuk ijzer, van een podium of iets dergelijks.
Het moment dat ik het stuk er uit haalde, en in mijn hand nam, stopte mijn hart even. Het woog bijna een kilo, en zat vast in het MIDDEN van de stam. De kracht van de wind heeft gewoon een kilo massief ijzer in een boom geblazen! Toen pas zonk in hoe erg ze hier hebben afgezien.
De grond stonk, overal was het gedroogde modder met een beetje gras.
Enorm veel natuurkrachten hebben een mooie weide in een ramp plek getransformeerd in een kwartiertje.
Ongelooflijk.
Maar er was ook een andere kracht aanwezig op de weide.
Toen ik aan de voorkant van de weide kwam zag ik de hekken nog altijd staan, vol bloemen, foto’s en meer. Een aparte zone vrijgehouden voor een moment van reflectie. Veel mensen stoppen er, staan even stil, en rijden weer verder. Jong en oud.
Kaarsjes branden nog altijd.
Een knik naar een meisje dat er staat. De blik in haar ogen zegt genoeg, solidariteit zonder woorden.
Ik stond niet op de weide zelf, maar had er moeten staan. Hetzelfde, en toch weer niet.
De kracht die de mensen hier in steken, en hier weer uithalen. De kracht van de muziek, verbondenheid. Ook al voelt het raar, dit moet blijven bestaan. Al is het omdat het de mensen samenbrengt.
Pukkelpop must never die.
