Sinds begin Juli ben ik hier en daar portretjes voor politieke partijen aan het maken. Toch wil ik hierin (voorlopig) neutraal blijven. Ik heb mijn poltieke voorkeur, en kom hier ook open voor uit, maar toch heb ik respect voor iedereen hun meningen en standpunten. (Buiten extreem racistische dingen natuurlijk). Na 14 oktober zal ik dan ook een galerijtje posten met politieke foto’s.

Bij een verkiezingsportret komt enorm veel kijken. Eerst en vooral, de kandidaat moet er natuurlijk op staan.

Een open houding doet veel. Mensen rijden voorbij, en zien een fractie van een seconde het gezicht, en de kleur van het logo. Dat blijft plakken, maar geeft ook meteen een indruk van die persoon. Staat hij er open en vriendelijk op? Of gewoon gesloten en arrogant. Dat doet veel voor een poster. Zeker als het gaat dat mensen je moeten onthouden over twee maand. En je beeld niet beu zijn.

Ook enorm belangrijk is dat hij op de foto staat zoals hij is, zowel van houding als kledij. Als iedereen je kent in een T-Shirt en een jeans, moet je plots geen strak pak aandoen. Of omgekeerd. Als je in pak rondwandelt, moet je er niet in jogging gaan opstaan.

Iets waar ik persoonlijk een hekel aan heb, zijn studiofoto’s waar alles artificieel is. Het licht, de locatie, de make-up. Alles is gecontroleerd om u zo goed mogelijk te overtuigen dat ze eigenlijk voor een lege doos staan.

Of nog erger, een foto voor een witte muur, duidelijk van textuur, gemaakt met een compact cameratje. Een halve lach, iets snel snel gemaakt. Klik, Print, Plak. Bah!

Ook de nabewerking is belangrijk. Een bepaalde partij heeft herkenbare gele achtergronden in hun foto’s. Enorm fel van kleur, maar als je iedereen voor een witte achtergrond fotografeert, en dan de randjes rond de persoon wit laat, stel ik me toch vragen hoeveel tijd er is gebeurd bij het afwerken van deze beelden.

Dan krijg je natuurlijk ook van die groepsfoto ideeën. Laten we allemaal op een klimrek kruipen, of iets ‘uniek en creatief’. Laten we de mannen allemaal in een foto inleunen, wat er meestal op neerkomt dat iedereen anders is afgesneden en onder een andere hoek staat. Uiteindelijk krijg je dan een kakofonie van scheve mensen.

En kleurgebruik dan! Sommige kiezen voor zwart-wit beelden, waar dan geen contrast in zit. Alles grijstinten, en dan een kleurrijk logo er op. Tot nu toe heb ik nog maar één foto in Zwart-Wit gezien wat werkt. En dat was voor een kandidaat van de SP.a in Zonhoven. Mooi contrast, zachte softbox, buitenlocatie. Had had misschien nog iets meer licht op het gezicht gemogen, maar dan nog. Een beeld dat spreekt!

Daarom, geef mij maar een persoon in een locatie. Natuurlijk is voor elke kandidaat een andere aanpak nodig. Voor de ene is een neutraal achtergrond kleurtje nodig, terwijl de andere echt specifiek in de omgeving wil staan.

Maar het allermooiste is en blijft natuurlijk avondlicht, met een echte dynamiek tussen de mensen op de foto. Een losse omgeving waar de persoon natuurlijk op staat. Een echte lach, niet iets gemaakt. Ik heb meer dan eens een kandidaat gevraagd om eens anders te staan, tot rust te komen, praten over leuke onderwerpen, en pas als het goed zit, eens op een knopje duwen.